Περίληψη
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΕΙΣΑΓΓΕΛΙΑ ΠΡΩΤΟΔΙΚΩΝ
ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ
Αριθμός Απόφασης 3/2007
Ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών Καλαβρύτων
Συνεδριάσαμε δημόσια στο κατάστημα της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Καλαβρύτων την 18η Απριλίου 2007 , παρουσία και της Γραμματέως Δήμητρας Παπακωσταντίνου για να δικάσουμε και να αποφασίσουμε επί της υποθέσεως μεταξύ:
Του αιτούντος Δήμου Αιγείρας, νομίμως εκπροσωπούμενου από τον Δήμαρχο αυτού , ο οποίος παραστάθηκε δια του πληρεξουσίου Δικηγόρου του Παναγιώτη Κουρή Των καθ’ ων η αίτηση 1) …….. ………. του ………. και 2)…….. συζ ……. ……….. κατοίκων αμφοτέρων Αθηνών οι οποίοι παραστάθηκαν μετά της πληρεξούσιας Δικηγόρου τους Μελίνας Σβεντζούρη .
Ο αιτών με την από 29-03-2007 αίτησή του (αριθμ. καταθ. 2/2007) εκθέτει ότι στο Δημοτικό Διαμέρισμα ……… του Δήμου Αιγείρας υπάρχει κοινόχρηστος , δημοτικός δρόμος που συνδέει την επαρχιακή οδό Αιγείρας — Περιθωρίου με την γειτονιά«……….» . Ότι οι καθών η αίτηση στις 23-3-2007 ενεργώντας παράνομα και αυθαίρετα και χωρίς την συγκατάθεση του αιτούντα κατέλαβαν τμήμα της ανωτέρω δημοτικής οδού διαστάσεων 9,80 μέτρων μήκος και πλάτους 4,80 μέτρων περιφράσσοντας την με συρματόπλεγμα ισχυριζόμενοι ότι τους ανήκει , αποβάλλοντας συγχρόνως από την θέση αυτή τον αιτούντα με αποτέλεσμα να δημιουργούνται έριδες και διαπληκτισμοί.
Κατόπιν τούτων ζητεί την λήψη ασφαλιστικών μέτρων και συγκεκριμένα να αναγνωριστεί νομέας της καταληφθείσας εκτάσεως , να αποδωθεί σε αυτόν η νομή αυτής διατασσόμενης της απομάκρυνσης των πασσάλων και του σύρματος από την επίδικη περιοχή.
Αφού έγινε η σχετική συζήτηση.
Μελέτησαμε τη δικογραφία και
Σκεφθήκαμε κατά το νόμο.
Ι. Από το άρθρο 22 παρ.1 του Α.Ν 1539/1938 σε συνδυασμό και με το άρθρο 1 του Ν.Δ/τος 31/1968, που διατηρήθηκε σε ισχύ με το άρθρο 52 αρ.18 του Εις.Ν.Κ.Πολ.Δ..κατά το οποίο οι διατάξεις των άρθρων 1 έως 24 του πιο πάνω Α.Ν 1539/1938 περί προστασίας των δημοσίων κτημάτων, όπως εκάστοτε ισχύουν, και οι συναφείς προς αυτές υπέρ του Δημοσίου διατάξεις εφαρμόζονται αναλογικά και στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοικήσεως για την προστασία των κτημάτων τους, προκύπτει ότι όταν μεταξύ του Δημοσίου ή Δήμου και Κοινότητας και ιδιώτη αμφισβητείται η διακατοχή σε ορισμένο κτήμα, ζητείται η ρύθμιση από τον Εισαγγελέα Πρωτοδικών, το δε αίτημα υποβάλλεται από τον μεν ιδιώτη με αίτηση, από δε τα όργανα του Δημοσίου ή Δήμου ή της Κοινότητας με απλό έγγραφο. Περαιτέρω από το άρθρο 22 §§2,3 του ιδίου Α.Ν 1539/1938 προκύπτει ότι ο Εισαγγελέας Πρωτοδικών λαμβάνοντας την αίτηση η το έγγραφο ενεργεί αμέσως, και αν είναι δυνατόν, αυθημερόν επιτόπια εξέταση, είτε αυτοπροσώπως είτε με κάποιον από τους προανακριτικούς υπαλλήλους και διατάζει, είτε την επαναφορά των πραγμάτων στην προηγούμενη κατάσταση ή σε περίπτωση αμφιβολίας σχετικά με το δικαιούχο σε κατοχή ή αν από αυτό δεν επέρχεται καμιά σοβαρή βλάβη, την απαγόρευση των διακατοχικών πράξεων και στους δύο διαδίκους και κάθε τρίτο, μέχρι να λυθεί η διαφορά από το αρμόδιο δικαστήριο. Από τις διατάξεις αυτές συνάγεται ότι η απόφαση του Εισαγγελέα Πρωτοδικών, κατά την προσωρινής, αυτόν ρύθμιση της κατοχής των κτημάτων για τα οποία υπάρχει διαμφισβήτηση μεταξύ ιδιώτη και του Δημοσίου ή Δήμου ή Κοινότητας ή γενικότερα οργανισμού τοπικής ,αυτοδιοικήσεως ή και άλλου Ν.Π.Δ.Δ, συνιστά αστυνομικό μέτρο και δεν επιδικάζεις την κατοχή ως προστατευόμενη από το νόμο κατάσταση, αλλά διατάζει προσφορά μέτρα που κατατείνουν στην συντήρηση της υφιστάμενης πριν από την προσβολή της κατα στάσεως, δεν λύνεται δε με αυτή ούτε προσωρινά ούτε νομής ή κυριότητας σχετικά με την επίδικη έκταση (ΓνωμΕισ. Α.Π. 3 Αρμ,Κ. σελ.63-Μον.Πρωτ.Γυθείου 36/1971, ΝοΒ 19, σελ 656 CONTRA Εισ.Εφ.Αθηνών 1/1968, ΕΕΝ 35, σελ.169, ΔιάτΕισΕφ Πατρ 12/2000 ΠρΛογ 2000/515, ΑπόφΕισΠρωτ Άρτ 6/2000 ΝοΒ 2001/872). Αναγκαία συνέπεια των ανωτέρω είναι οτι βασικές προϋποθέσεις εφαρμογής της εν λόγω διαδικασίας επεμβάσεως του Εισαγγελέως είναι: α) κατεπείγουσα ανάγκη ρυθμίσεως του ζητήματος που έγκειται, είτε στην αποφυγή συγκρούσεων και ερίδων, είτε στην πρόληψη καταστάσεως του επιδίκου Π.χ. με ανοικοδόμηση ή άλλες κατασκευές (Χρ. Θηβαίου, “Περί προσωρινών μέτρων διαφοραίς διακατοχής” παρ. 23 σελ. 132 υπο στοιχ. 111 αρ 3, Παρμ. Τζίφρα, Ασφαλιστικά Μέτρα, έκδ. 4η, (1985), σελ. 422, αρ. 5, ΕυάΥΥ.Δωρη, “τα δημόσια κτήματα”, τόμ. Α1, σελ. 487 αρ. 7 στοιχ. α’ και δ ’ Ανδρ. Τούση, Εμπράγματον Δίκαιον, έκδ. 42 (1998), σελ. 237240 και σημ. 19 , Βακαλης, Η Δικαιοδοσία του Εισαγγελέα σε διαφορές του δημοσίου και ιδιώτη και τα πρωτοκολλά διοικητικής αποβολής Αρχ. Νομ. 1988, σελ. 795, του ιδίου, Παρατηρήσεις κάτω από την απόφαση Εισ. Εφ. Θεσ/νίκης 14/1989, Αρχ. Νομ. 1990, σελ, 301 και από τη νομολογία ενδεικτικά, Εισαγγ. Πρωτ. Αρτ. Σοφουλάκης 6/1996, Αρχ. Νομ. 1997 σελ. 184), β) αμφισβήτηση της νομής μεταξύ δημοσίου (ή κοινότητος ή δήμου) και ιδιώτη που να συνδέεται με κατάληψη ακινήτου (Χρ. Θηβαίου όπ. παρ. σελ. 131, Εισ. Πρωτ. Αθην. 10/94, Αρχ. Νομ. 1995, 29) υπό τον όρο, ότι αυτή εκδηλώθηκε με αποβολή του νομέα (βλ. Παρμ. Τζίφρα όπ. παρ., Ανδρ. Τούση, όπ. παρ., Εισ. Πρωτ. Αιγ. Aρχ. Νομ. 1994, σελ. 518, Εισ. Εφ. Αθην. 23/1988, αδημ., Εισ. Πρωτ Αθ. 10 994, Αρχ.Νομ. 1995, 29, Εισ. Πρ. Αθ. 28/1995, ΝοΒ 1996, 25, Εισ. Πρωτ Κερκ. 9/1996, Αρχ. Νομ. 1996, 170), είτε με απλή διατάραξη του (Εισ. Εφ. Λαρ. 28/83, ΝοΒ, 23./706, Εισ. Πρωτ. Λιβ. 1/1999, ΝοΒ 2000/803), γ) ύπαρξη κατά την κείμενη νομοθεσία δικαιώματος του αιτούντος προς άσκηση νομής ή διακατοχής εννοείται μη παρανόμου (Ευάγγ. Δωρής, όπ. παρ. σελ. 493, οτοιχ. δ/, Ανδρ. Τούση, όπ. παρ., Χρ. Θηβαισυ> οπ. παρ. σελ. 133 υπό οτοιχ. VI, Παρμ. Τζίφρα, άπ. παρ. σελ. 422, Εισ. Εφ. Πατρ. 5/1958 ΝοΒ 8.1004, Εισ. Πρωτ. Λιβ. 1/1999, ό.π.).
Ειδικότερα και σε ό, τι αφόρα την τελευταία αυτή προϋπόθεση ορθώς ερμηνεύθη, ότι με την αναλυόμενη διάταξη του άρθρου 1 Ν.Δ. 31/1968, δε σκοπείται απλώς η παρεμπόδιση της μεταβολής της αμφισβητούμενης διακατοχικής καταστάσεως του ακινήτου, έστω και χωρίς να υφίσταται κανένα νομικό δικαίωμα του κατέχοντος (τούτο θα αποτελούσε κατάφωρη παραβίαση κάθε έννοιας δικαίου) αλλά η προστασία του, κατά την κείμενη νομοθεσία, δικαιούχου στην κατοχή του κτήματος, με την επαναφορά του σ αυτήν, σε περίπτωση παρανόμου αποβολής εκ μέρους του αντιδίκου του, διότι διαφορετικά ο Εισαγγελέαςδεν θα είχε κανένα κριτήριο για διάγνωση του ποιος από τους αμφισβητουντες υπέρ αυτού τη διακατοχή είναι ο δικαιούχος αυτής, διάγνωση την οποία ρητά επιτάσσει η διάταξη αυτή, για να διατάξει την υπέρ του αιτούντος αποκατάσταση της διακατοχής (ad hoc Εισ. Πρωτ. Θηβ. Μαύρου 7/1991, Δίκη 23 (1992) 356). Γι αυτό και όπως προηγουμένως εκτέθηκε, ο αϊτών πρέπει να έχει δικαίωμα κατά το ισχύον δίκαιο προς άσκησή της διακατοχής που να απορρέει από εμπράγματο δικαίωμα ή νομή (εννοείται μη παράνόμη) ή και από ενοχικό έναντι του αντιδίκου του (Διατάξη ΕισΠρωΑρτας 6/2000 ΝοΒ/72,2001 ).
Περαιτέρω όπως προκύπτει από το συνδυασμό των διατάξεων των άρθρων 948, 966 έως 968, 971, 369 και 1033 του Α.Κ., κοινής χρήσεως πράγματα είναι τα προοριζόμενα για τη θεραπεία δημοσίου συμφέροντος και λαμβάνουν τον προορισμό αυτό είτε από το νόμο, είτε από τη βούληση του ιδιοκτήτη με την τήρηση των νόμιμων διατυπώσεων. Η απαρίθμηση των πραγμάτων κοινής χρήσεως στο άρθρο 967 ΑΚ είναι ενδεικτική. Έτσι, κοινής χρήσεως πράγματα, των οποίων χρήση δικαιούται να κάνει ευρύτερος, αόριστος, άλλα όχι κατ’ ανάγκη και απεριόριστος αριθμός προσώπων, είναι μεταξύ άλλων και οι δημοτικοί δρόμοι, η κυριότητα και η νομή των οποίων ανήκει στον οικείο δήμο ή κοινότητα (ΑΠ 1206/81 ΝΟΒ Τα 30 σελ..804). Η κοινή χρήση αποτελεί τον αληθή προορισμό των πραγμάτων αυτών τα οποίο ως εκτός συναλλαγής (966 ΑΚ) είναι σύμφωνα με το άρθρο 1054 ΑΚ, απαράγραπτα, ανεπίδεκτα νομής και τακτικής ή έκτακτης χρησικτησίας. Στο νόμο δεν προβλέπεται διαδικασία χαρακτηρισμού οδών ως δημοτικών ή κοινοτικών (και αγροτικών), ενώ αντιθέτως προβλέπεται διαδικασία για τον χαρακτηρισμό των εθνικών και επαρχιακών οδών με διάταγμα (άρθρα 2, 3 του ν. 3155/55).
Η ύπαρξη κοινοτικής ή δημοτικής οδού είναι ζήτημα πραγματικό. Οι κοινής χρήσεως δρόμοι αποκτούν αυτή την ιδιότητα: 1) με τον χαρακτηρισμό τους ως δρόμων από το ισχύον ρυμοτομικό σχέδιο, 2) με τη βούληση του ιδιοκτήτη η οποία πρέπει να γίνει με νομότυπη δικαιοπραξία (διαθήκη, δωρεά κ.Χ.π.) ή και με παραίτηση από την κυριότητα με σκοπό να καταστεί το συγκεκριμένο ακίνητο κοινόχρηστος δρόμος, η οποία όμως πρέπει να περιβληθεί τον τύπο του συμβολαιογραφικού εγγράφου και να μεταγραφεί αφού περιέχει κατάργηση εμπραγμάτου δικαιώματος και 3) κατά το προϊσχυσαν του ΑΚ βυζαντινορωμαΐκό δίκαιο, τρόπο καθιερώσεως πράγματος ως κοινόχρηστου, αποτελούσε και η αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητα. Μι; το θεσμό αυτό κυρωνόταν ως έννομη η πραγματική κατάσταση την οποία η ζώσα γενεά -μέχρι εκεί που φτάνει η μνήμη της-έτσι γνώρισε στο παρελθόν, χωρίς να διασωθεί από την παρελθούσα γενεά καμία παράδοση για την ύπαρξη αλλης διαφορετικής καταστάσεως.
Απαιτείτο δηλαδή η πάροδος τόσου χρονου ώστε η παρούσα γενεά ανθρώπων και η αμέσως προηγηοείσα. Κάθε μία θεωρούμενη ότι εκτείνεται επί μία τεσσαρακονταετία, να μη γνώρισαν οιαφορετική κατάσταση, Ο θεσμός της αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας δεν ήταν κτητικός κυριότητας ή άλλου εμπραγμάτου δικαιώματος, αλλά κυρωτικός της μέχρι τώρα υφιστάμενης καταστάσεως. Με αυτόν κυρωνόταν ως έννομη η μέχρι τώρα πραγματική κατάσταση, της οποίας η γένεση εξαφανιζόταν στα βάθη του παρελθόντος. Ο Αστικός Κώδικας δεν αναγνωρίζει το θεσμό της αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας.
Η αμνημόνευτου χρόνου αρχαιότητα εφαρμόζεται μόνο όταν κατά την εισαγωγή του Αστικού Κώδικα, ήτοι την 23-2-1946, είχαν ολοκληρωθεί, αναφορικά προς ορισμένη κατάσταση, οι ουσιαστικές προϋποθέσεις της, σε εκείνες δηλαδή τις περιπτώσεις κατά τις οποίες ούτε οι τότε (23-2-1946) ζώντες άνθρωποι, ούτε οι πατέρες τους διατήρησαν στη μνήμη τους εικόνα διαφορετική, της γνωστής σ’ αυτούς. Πρέπει, συνεπώς, καθ’ όλο το πιο πάνω διάστημα να υπήρχε κατάσταση πραγμάτων αντίστοιχη κατά περιεχόμενο προς το επικαλούμενο δικαίωμα, προκειμένου δε για την ιδιότητα πράγματος ως κοινοχρήστου να υποδεικνύεται ότι. αυτό χρησιμοποιείτο για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο της 80ετίας, κατά το οποίο πραγματικά αυτό καθιερώθηκε ως κοινόχρηστο.
Δεν αρκεί, έτσι, να προορίστηκε ως κοινόχρηστο, ούτε το ότι οι περίοικοι πίστευαν ότι το πράγμα προοριζόταν ως τέτοιο, αλλά απαιτείται να υπήρξε κοινόχρηστο καθ’ όλο το, χρονικό αυτό διάστημα. Έτσι τα δικαιώματα που είχαν είχαν αποκτηθεί μέχρι την ισχύ τού ΑΚ, υφίστανται και προστατεύονται (ΕισΝΑΚ 51,57). Με την υπό κρίση αίτηση ο αϊτών Δήμος εκθέτει ότι στο Δημοτικό Διαμέρισμα ……’ του Δήμου Αιγείρας υπάρχει δημοτική οδός που συνδέει την επαρχιακή οδό ……… – Περιθωρίου με την γειτονιά «………» , η οποία (οδός) κατέστη κοινόχρηστη δια της αμνημονέυτου χρόνου αρχαιότητας. Ότι οι καθ’ων η αίτηση, ισχυριζόμενοι δικαίωμα κυριότητάς τους, το Μάρτιο του 2007 κατέλαβαν αυθαίρετα τμήμα της προαναφερόμενης οδού που έχει έκταση 47 τ.μ. περίπου, μήκος 9,80 τ.μ. και πλάτος 4,80 τ.μ., με την τοποθέτηση σιδηροπασσάλων και περίφραξης. Με βάση το ιστορικό αυτό, επικαλούμενος επείγουσα περίπτωση συνισταμένη στον κίνδυνο συγκρούσεων και διαπληκτισμών ζητεί τη λήψη ασφαλιστικών μέτρων και συγκεκριμένα να αναγνωριστεί νομέας του επιδίκου τμήματος, να του αποδοθεί και να υποχρεωθούν οι καθων η αίτηση να απομακρύνουν τους πασσάλους και την περίφραξη από αυτό, άλλως να επιτραπεί η απομάκρυνσή τους από τον ίδιο με δαπάνες των καθ’ ων .
Με τέτοιο περιεχόμενο και αιτήματα, η κρινόμενη αίτηση, η οποία επαρκώς ορισμένη, απορριπτομένου του περί αντιθέτου ισχυρισμού των καθ’ων ως αβάσιμου, αρμοδίως φέρεται ενώπιον μας προς συζήτηση και είναι νόμιμη στηριζομένη στις διατάσεις που εκτίθενται στη νομική σκέψη υπ αριθμ «1» της παρούσας. Επομένως πρέπει να ερευνηθεί περαιτέρως και κατ’ουσίαν. Οι καθων η αίτηση με το σημείωμά τους αρνούνται αιτιολογημένα την αίτηση ισχυρίζονται ότι ο αϊτών ασκεί καταχρηστικά την υπό κρίση αίτηση, καθότι η υπόθεση έχει ήδη κριθεί από άλλα δικαστήρια. Με τέτοιο περιεχόμενο ο ισχυρισμός αυτός πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος, διότι τα εκτιθέμενα πραγματικά περιστατικά και αληθή υποτιθέμενα δε συνιστούν καταχρηστική του δικαιώματος, σε κάθε δε περίπτωση καταχρηστικότητα νοείται μόνο κατά την άσκηση ουσιαστικών και όχι δικονομικών δικαιωμάτων. Περαιτέρω, οι καθ’ ων προβάλουν τον ισχυρισμό περί ύπαρξης δεδικασμένου, διότι ύστερα από την άσκηση διεκδικητικής αγωγής αυτών σε βάρος του Ο.Τ.Ε. έχει εκδοθεί απόφαση από το Ειρηνοδικείο Ακράτας η οποία κατέστη τελεσίδικη, ενώ επιπλέον από το ίδιο Δικαστήριο απορρίφθηκε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων του Ο.Τ.Ε, κατά την εκδίκαση της οποίας άσκησε πρόσθετη παρέμβαση ο αϊτών. Με το περιεχόμενο αυτό, εν λόγω ισχυρισμός πρέπει να απορριφθεί ως μη νόμιμος, διότι οι ανωτέρω δίκες αφορούσαν τους καθ’ ων και τον Ο.Τ.Ε και όχι τον αιτούντα, ο οποίος κατά το άρθρο 325 του ΚΠολΔ, δε δεσμεύεται από τυχόν ύπαρξη δεδικασμένου.
Απο τη διαδικασία που διεξηχθη ενώπιον μας, συγκεκριμένα δε απ όσα προφορικώς και εγγράφως ανέπτυξαν οι πληρεξούσιου δικηγόροι των διαδίκων, τις ένορκες καταθέσεις των μαρτύρων ……. …… και ……… …………. Και περιέχονται στα ταυτάριθμα με την παρούσα πρακτικά, τα έγγραφα που προσκομίστηκαν και ειδικότερα και από το από 11-4-2007 πρόχειρο σχεδιάγραμμα που συνέταξε κατόπιν σχετικής παραγγελίας μας ο αστυνόμος Ακτάτας πιθανολογήθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά:: Οι καθ’ων η αίτηση είναι κύριοι εκ παραγώγου κτήσεως κατά ποσοστό ½ εξ αδιαιρέτου ενός ακινήτου εμβαδού διακοσίων τριάντα έξη τετραγωνικών περίπου, κείμενου στο ΔΔ …. Του Δήμου Αιγείρας Αχαίας και συνορεύει γυρωθέν με παλαιό Δημοτικό σχολείο, με μεταλλικό στύλο κεραίας του ΟΤΕ, με όχθο και πέραν αυτού με ιδιοκτησία ….. εν συνεχεία με ιδιοκτησίες …. Και …… και τέλος με ιδιοκτησίας ……. .
Εντός του ακινήτου αυτού διέρχεται τμήμα το οποίο είναι διανοιγμένο σε δρόμο , τσιμεντοστωμένο με διαστάσεις 9,60 μέτρα μήκος και 4, 75 μέτρα πλάτος και το οποίο αποτελεί το νυν επίδικο τμήμα (ιδ.σχετ. το από 11-04-2007 πρόχειρο σχεδιάγραμμα του αστυνόμου του AT Ακράτας ). Το επίδικο τμήμα αποτελεί μέρος μίας εν μέρει τσιμενοστρωμένης και εν μέρει χωμάτινης έκτασης — λωρίδας – πλάτους 4,80 μέτρων περίπου σχήματος πετάλου η οποία άρχεται και τελειώνει στον Ιερό Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου διερχόμενη από το παλαιό Δημοτικό σχολείο , την ιδιοκτησία των καθών, την ιδιοκτησία ………- ……… , . την οικία ……… ……… και την οικία ……… ……….
Στη συνεχεία ακολουθεί στροφή , ακολουθούν διάφορες άλλες ιδιοκτησίες και καταλήγει στον ως άνω Ναό .(ιδ. σχετι το από 11-04-2007 πρόχειρο σχεδιάγραμμα του αστυνόμου του AT Ακράτας σε συνδ με το από Οκτωβρίου 2006 τοπογραφικό — φυσιογνωμία οικισμού του μηχανικού ………. ……… ) Το επίδικο, αποτελούσε τμήμα του , μείζονος έκτασης, ακινήτου των καθών, καθότι στα συμβόλαιά τους δεν αναφέρεται δρόμος εντός αυτού (ιδ. σχετικά την από Νοεμβρίου 2002 τεχνική έκθεση — πραγματογνωμοσύνη της Μηχανικού ……. …….. σε συνδ με το συνημμένο σε αυτή τοπογραφικό). Η διάνοιξη και η ασφαλτόστρωση του επίδικου έλαβε χώρα μόλις το έτος 1999 προκειμένου να τοποθετηθεί κεραία του ΟΤΕ στο ευρισκομένως Νότια προς αυτό τμήμα (ιδ. σχετικά την υπ αριθμ. 41/2005 απόφαση του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Καλαβρύτων και την υπ αριθμ. 32/2003 απόφαση του Ειρηνοδικείου Ακράτας ).
Σημειωτέον ότι η αναφερόμενη στην αίτηση οδός δεν οδηγεί σε γειτονιά με την ονομασία «………….» αλλα αντίθετα, όπως προαναφέρθηκε, αφετηρία και τέλος έχει το ίδιο σημείο, ήτοι τον Ιερό Ναό της Κοίμησης της Θεοτόκου . Σύμφωνα με τα ανωτέρω και παρά το ότι ο μάρτυρας του αιτούντος κατέθεσε ότι από δρόμος περνούσαν ζώα από το έτος 1900 (ημίονοι), από κανένα μέσο δεν πιθανολογήθηκε ότι από το επίδικο διέρχονταν για χρονικό διάστημα τουλάχιστον 80 ετών πριν το 1946 (εισαγωγή του Αστικού Κώδικα) οι κάτοικοι της τέως Κοινότητας ………, ή άλλοι διερχόμενοι ώστε να έχουν πληρωθεί οι προϋποθέσεις για να λάβει αυτός το χαρακτήρα κοινόχρηστου πράγματος δια της αμνημονεύτου χρόνου αρχαιότητας, όπως ισχυρίζεται ο αϊτών κατά τα αναφερθέντα αναλυτικά στην υπ αριθμ. «Ιγ’» και «Π» μείζονα σκέψη της παρούσας.
Επομένως, σύμφωνα με τα ανωτέρω η υπό κρίση αίτηση θα πρέπει να απορριφθεί ως κατ ουσίαν αβάσιμη .Τέλος δεν πρέπει να τεθεί διάταξη περί επιβολής δικαστικών εξόδων εις βάρος του αιτόντος Δήμου κατόπιν αιτήματος των καθών με το σημείωμά τους καθόσον στην προκειμένη διαδικασία δεν υπάρχει σχετική νομική πρόβλεψη .
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ
Δικάζοντας αντιμωλία των διαδίκων.
Απορρίπτουμε την από την από 29-03-2007 (αριθμ. καταθ2/2007) αίτηση του Δήμου Αϊγείρας κατά των 1) ……. ……… του …….. και 2)…….. συζ …….. ……….. .
Κρίθηκε, αποφασίστηκε και δημοσιεύτηκε στα Καλάβρυτα Αχαίας την 30 Μαίου 2007 χωρίς την παρουσία των διαδίκων ή των πληρεξουσίων δικηγόρων τους.
Ο ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑΣ
ΙΩΑΚΕΙΜ ΚΑΣΩΤΑΚΗΣ
Αντεισαγγελέας Πρωτοδικών
