Περίληψη
473/2001 ΑΠ (ΠΟΙΝ) (320556)
(ΠΟΙΝ ΛΟΓ 2001/578, ΠΟΙΝΧΡ 2002/52)
Καταδολιεύει δανειστών. Τρόποι τέλεσης. Αιτιολογία σχετικής καταδικαστικής απόφασης γενόμενοι δεκτοί τρόποι τέλεσης δεν πρέπει να αντιφάσκουν μεταξύ τους. Τέτοια αντίφαση υφίσταται όταν γίνεται δεκτή απαλλοτρίωση χωρίς ισότιμο ,και αξιόχρεο αντάλλαγμα, η οποία είναι αληθής δικαιοπραξία, και η δημιουργία ψευδών δικαιοπραξιών, όπως είναι η εικονική, Χωρίς αντάλλαγμα μεταβίβαση των εταιρικών μεριδίων των κατηγορουμένων, τα οποία ήταν τα μοναδικά περιουσιακά τους στοιχεία, Ορθή η σχετική καταδικαστική απόφαση, Το Εφετείο δεν ήταν υποχρεωμένο να ερευνήσει εάν οι κατηγορούμενοι απέκτησαν τα μερίδια πριν ή μετά το ληξιπρόθεσμο της οφειλής τους και την όχλησή τους προς εξόφληση.
Απορρίπτονται οι αιτήσεις αναιρέσεως που ασκήθηκαν κατά της υπ αριθμόν 1203α/1999 απόφασης του Τριμελούς Εφετείου Λαρίσης.
Αριθμός 473/2001
ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΑΡΕΙΟΥ ΠΑΓΟΥ
Γ’ ΠΟΙΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ
Συγκροτήθηκε από τους Δικαστές: Κωνσταντίνο Λυμπερόηουλου, Αντιπρόεδρο, Θεόδωρο Πρασουλίδη, Γεώργιο Βρέττα, Γεώργιο Χρασά –Εισήγήτή και Στυλιανό Μοσχρλέα, Αρεοπαγίτες,
Συνήλθε σε δημόσια συνεδρίαση στο Κατάστημά του στις 6 Φέβρουαρίου 2001, με την παρουσία του Αντεισαγγελέα τού Αρείου Πάγου Αγγέλου Βασιλόπουλου (κωλυόμενου του Εισαγγελέα) και της Γραμματέώς Μηλιάς Αθανασοπούλου, για να δικάσει την αίτηση των αναιρεσειόντων-κατηγορουμένων
1…………… , κατοίκου ………και 2………………….. κατοίκου ………, που εκπροσωπήθηκαν από τον πληρεξούσιο δικηγόρο τους Μιχαήλ Αργυρόπουλο, για αναίρεση της 1203α/1999 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Λάρισας, με πολιτικώς ενάγουσο την ……… Τράπεζα, νομίμως εκπροσωπουμένης, που εκπροσωπήθηκε από τον πληρεξούσιο δικηγόρο της Δημήτριο Βουρνά.
Το Τριμελές Εφετείο Λάρισας με την ως άνω απόφασή του διέταξε όσα λεπτομερώς αναψέρονται σ’ αυτή, και οι αναιρεσείοντες-κατηγορσύμενοι ζητούν την αναίρεση αυτής, για τους λόγους που οναφέροντσι στις από 5 Απριλίου 2000, 6 Απριλίου 2000 αιτήσεις τους, οι οποίες καταχωρίστηκαν στο οικείο πινάκιο με τον αριθμό 515/2000.
Αφού άκουσε
Τους πληρεξούσιους δικηγόρους των διαδίκων, που ζήτησαν όσα αναφέρονται στα σχετικό πρακτικά και τον Αντεισαγγελέα, που πρότεινε να γίνουν δεκτές οι προκείμενες αιτήσεις αναιρέσεως.
ΣΚΕΦΘΗΚΕ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΝΟΜΟ
1.Κατά το άρθρο 397 παρ.1 ΠΚ, οφειλέτης που με πρόθεση ματαιώνει εν όλω ή εν μέρει την ικανοποίηση του δανειστή του, βλάπτοντας, καταστρέφοντας ή καθιστώντας χωρίς αξία, αποκρύπτοντας ή απαλλοτριώνοντας χωρίς ισότιμο και αξιόχρεο αντάλλαγμα οποιοδήποτε περιουσιακό του στοιχεία, κατασκευάζοντας ψεύτικα χρέη ή ψεύτικες δικαιοπραξίες τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι δύο ετών ή με χρηματική ποινή, αν η πράξη δεν υπόκειται σε βαρύτερη ποινή σύμφωνο με
άλλη διάταξη. Σύμφωνα με τη διάταξη αυτή το έγκλημα της καταδολίευσης δανειστών, μπορεί να τελεσθεί με τέσσερεις τρόπους, ήτοι: α) με βλάβη, καταστροφή ή εκμηδένιση της αξίας οποιοσδήποτε περιουσιακού στοιχείου, β) με απόκρυψη τέτοιου στοιχείου, γ) με απαλλοτρίωση χωρίς ισάξιο και αξιόχρεο αντάλλαγμα και δ) με δημιουργία ψευδών χρεών ή ψευδών δικαιοπραξιών από τον οφειιλέτη. Ψευδής δικαιοπραξία είναι και η εικονική, δηλαδή αυτή που δεν γίνεται στο σοβαρά αλλά μόνον φαινομενικά (άρθρο 138 παρ.1 ΑΚ). Οι πιο πάνω τρόποι τέλεσης δεν πρέπει νο αντιφάσκουν μεταξύ τους. Αντιφάσκουν δε μεταξύ ους π απαλλοτρίωση χωρίς ισότιμο και αξιόχρεο αντάλλαγμα, η οποία είναι αληθής δικαιοπραξία και η δημιουργία ψευδών δικαιοπραξιών, όπως είναι η εικονική. Εξάλλου, η καταδικαστική απόφαση στερείται της απαιτουμένης από τα άρθρα 93 παρ.3 του Συντάγματος και 139 του ΚΠΔ ειδικής και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας, όταν σ’ αυτήν δεν περιέχονται με πληρότητα, σαφήνεια και χωρίς αντιφάσεις εκτός των άλλων και τα προκύψαντα κρίσιμο πραγματικά περιστατικά.
2.Στην προκειμένη περίπτωση με την προσβαλλόμενη 1203α/1999 απόφαση του Τριμελούς Εφετείου Λαρίσης, οι οναιρεσείοντες καταδικάστηκαν γιο κατοδολλίευση δανειστή (άρθρο 397 παρ.1 ΠΚ). Σχετικό το Εφετείο δέχθηκε ότι οι οναιρεσείοντες με την αναφερομένη στην απόφαση εικονική δικαιοπραξία φέρονται άτι μεταβίβασαν χωρίς αντάλλαγμα τα αναφερόμενα σαυτήν εταιρικά τους μερίδια, που αποτελούσαν τα μοναδικά τους περιουσιακά στοιχεία και έτσι, όπως σκόπευαν, ματαίωσαν την ικανοποίηση της κατ’ αυτών απαιτήσεως της ΕΤΕ, κατά το ειδικότερα διαλαμβανόμενα στην απόφαση. Με αυτά που δέχθηκε το Εφετείο ορθώς ερμήνευσε και εφήρμοσε τη διάταξη του άρθρου 397 παρ 1 ΠΚ χωρίς να παραβιάσει αυτήν ούτε ευθέως ούτε εκ πλαγίου. Ειδικότερα για τη θεμελίωση του ως άνω πλημμελήματος το Εφετείο, ορθώς στηρίχθηκε, εκτός των άλλων, στην παραδοχή της εικονικής απαλλοτρίωσης των ως άνω μοναδικών περιουσιακών στοιχείων των αναιρεσειόντων, χωρίς να προαπαιτείται να ερευνήσει περαιτέρω αν αυτά αυτοί το απέκτησαν πριν ή μετά το ληξιπρόθεσμο της πιο πάνω κατά αυτών απαιτήσεως της ΕΤΕ και την όχληση τους προς εξόφλησή της, διότι ο χρόνος αποκτήσεως των περιουσιακών αυτών στοιχείων οπό τους αναιρεσείοντες στερείται νομικής σημασίας, Επομένως, ελέγχεται νόμο αβάσιμο εκ του άρθρου 510 παρ.1 Ε ΚΠΔ μοναδικός λόγος αναιρέσεως, με τον οποίο υποστηρίζονται τα αντίθετα και συγκεκριμένα ότι τα ως άνω περιουσιακά στοιχεία οι αναιρεσείοντες απέκτησαν μετά το ληξιπρόθεσμο της ως άνω οφειλής τους προς την ΕΤΕ και την όχλησή τους προς εξόφλησή της και επομένως το Εφετείο που τους κήρυξε ενόχους παραβίασε τη διάταξη του άρθρου 397 παρ. 1 ΠΚ Περαιτέρω από το συνδυασμό του σκεπτικού και του διατακτικού της απόφασης προκύπτει ότι η αναφερομένη σ’ αυτά δικαιοπραξία ήταν εικονική και χωρίς αντάλλαγμα, χωρίς να γεννιέται περί αυτού αμφιβολία έκτου γεγονότος ότι η δικαιοπραξία αυτή στο μεν διατακτικό αναφέρεται ως εικονική, χωρίς αντάλλαγμα, στο δε σκεπτικό ως άνευ ανταλλάγματος, δοθέντος άτι και στο σκεπτικό οπό την περαιτέρω ιστόρηση των συνεπειών της δικαιοπραξίας αυτής και των άλλων περιστατικών συνάγεται ότι αυτή ήταν εικονική, χωρίς αντάλλαγμα.
Για τους λόγους αυτούς
Απορρίπτει τις από 5/4/2000 και 6/4/2000 δύο αιτήσεις των ………. …….. αντίστοιχα, για αναίρεση της 1203α/1999 αποφάσεως του Τριμελούς Εφετείου Λαρίσης. Καταδικάζει τους αναιρεσείοντες στο δικαστικά έξοδα, που ορίζει σε εβδομήντα χιλιάδες (70.000) για τον καθένα και στη δικαστική δαπάνη της πολιτικώς εναγούσης που ορίζει σε εκατό πενήντα χιλιάδες (150.000) δραχμές.
Κρίθηκε και αποφασίσθηκε στην Αθηνά στις 20 Φεβρουάριου 2001.
Δημοσιεύθηκε στην Αθήνα σε δημόσια συνεδρίαση στο ακροατήριό του την 1η Μαρτίου 2001.
0 ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ Η ΓΡΑΜΜΑΤΕΑΣ
Ρ.Κ.
