Περίληψη
634/2009 ΕΦ ΠΕΙΡ ( 589971)
(ΠΕΙΡΝΟΜ 2010/16)
Ενσταση ιδίας διακινδύνευσης συνεπιβάτη. Ανυπαιτιότητα συνεπιβάτη για μη συνετή και απρόσεκτη συμπεριφορά οδηγού. Χρηματική ικανοποίηση λόγω ψυχικής οδύνης. Η συνετή και προσεκτική οδήγηση αποτελεί καθήκον και υποχρέωση αποκλειστικά και μόνο του οδηγού, ενώ οι τυχόν συμβουλές και υποδείξεις των συνεπιβατών προς αυτόν κατά την οδήγηση του οχήματός του δεν ασκούν ουσιώδη επιρροή. Κατά συνέπεια, η ένσταση περί ιδίας διακινδυνεύσεως – οικείου πταίσματος του παθόντα συνεπιβάτη με το σκεπτικό ότι δεν συνέστησε στον οδηγό να περιορίσει την υπερβολική για τις επικρατούσες συνθήκες ταχύτητα είναι μη νόμιμη και απορριπτέα. Η περίληψη αυτή ελήφθη από το περιοδικό “ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΝΟΜΟΛΟΓΙΑ”, 2010.
ΕΦΕΤΕΙΟ ΠΕΙΡΑΙΑ
Ημερομηνία: 2009
Πρόεδρος: Μιχαήλ Μαραγκάκης
Εισηγήτρια: Μαρία Παπασωτηρίου
Δικηγόροι:
- για την εκκαλούσα (εναγομένη): Κωνσταντίνα Κυριακοπούλου
- για τις εφεσιβλήτους (ενάγουσες): Χρήστος Οικονομάκης
Σκοπούμενο αίτημα: να διατηρηθεί η με αριθ. 6266/2007 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, η οποία εκδόθηκε κατόπιν της υπ’ αριθ. έκθ. κατάθ. 2351/2007αγωγής μας
#αυτοκίνητα
#ηθική βλάβη
#ένσταση περί συνυπαιτιότητας του ιδίου του θανόντος στον θανατηφόρο τραυματισμό
#ένσταση περί ιδίας διακινδυνεύσεως – οικείο πταίσμα του θανόντος
Αποτέλεσμα:
Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη του το βαθμό της υπαιτιότητας του υπαίτιου οδηγού, το βαθμό συγγένειας και τις άριστες σχέσεις των εναγουσών με τον θανόντα, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων φυσικών προσώπων, πλην της ασφαλιστικής της οποίας η ευθύνη είναι εγγυητική.
Δέχεται τυπικά την έφεση.
Απορρίπτει κατ’ ουσία την έφεση και κρίνει ότι εξαιτίας του αιφνίδιου και υπό τις προεκτεθείσες συνθήκες θανάτου, του ηλικίας 72 ετών Χ.Κ., πατέρα των εναγουσών, οι τελευταίες συνδεόμενες μαζί του με στενό βαθμό συγγένειας και αγάπης, υπέστησαν έντονη ψυχική οδύνη, θλίψη και στενοχώρια για την απάμβλυνση της οποίας και για ηθική παρηγοριά και ψυχική τους ανακούφιση δικαιούνται εύλογης χρηματικής ικανοποιήσεως (άρθρα 298, 299 και 932 ΑΚ), ως μέλη δηλαδή της οικογενείας του.
Συνεπώς, πρέπει να επιδικαστεί σε κάθε ενάγουσα το ποσό των 50.000€ ως χρηματική ικανοποίηση σε καθεμιά αντιστοίχως. Επομένως το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε κατά τον ίδιο τρόπο και επιδίκασε το ίδιο ως άνω χρηματικό ποσό για την ως άνω αιτία, δεν έσφαλε, αλλά ορθώς εκτίμησε τις αποδείξεις και τα προσδιοριστικά στοιχεία καθορισμού της επιδικασθείσας χρηματικής ικανοποιήσεως, και ο οικείος δεύτερος και τελευταίος λόγος της έφεσης είναι αβάσιμος και απορριπτέος και κατ` ακολουθίαν απορριπτέα η έφεση
Επιβάλλει σε βάρος της εκκαλούσας τα δικαστικά έξοδα για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ).
*************************
ΕφΠειρ 634/2009
Πρόεδρος: Μιχαήλ Μαραγκάκης
Εισηγήτρια: Μαρία Παπασωτηρίου
Δικηγόροι: Κωνσταντίνα Κυριακοπούλου, Χρήστος Οικονομάκης
Η κρινόμενη από 28.2.2008 (αρ. καταθ. 228/29.2.2008) έφεση της εναγομένης ασφαλιστικής εταιρείας «…» (η οποία φέρεται προς συζήτηση στην αναφερόμενη στην αρχή της παρούσας δικάσιμο μετ` αναβολή εκ του πινακίου (λόγω αποχής της γραμματείας εκ των καθηκόντων της), κατά την αρχική δικάσιμο της 2.10.2008), προσβάλλει την υπ` αριθμ. 6266/2007 οριστική απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Πειραιώς, που εκδόθηκε αντιμωλία των διαδίκων κατά την ειδική διαδικασία των άρθρων 681 Α`, 666, 667-676 ΚΠολΔ, έχει ασκηθεί νομότυπα και εμπρόθεσμα. Επομένως πρέπει να γίνει τυπικά δεκτή και να εξεταστεί περαιτέρω ως προς το παραδεκτό και βάσιμο των λόγων της με την ίδια αυτή ειδική διαδικασία (άρθρο 533 §1 σε συνδ. με 591 §1 ΚΠολΔ).
Με την από 7.3.2007 (αρ. κατ. 2351/2007) αγωγή τους οι ενάγουσες και ήδη εφεσίβλητες ισχυρίστηκαν ότι, ο πρώτος εναγόμενος αδελφός τους Δ.Κ., οδηγώντας το αυτοκίνητό του, το οποίο ήταν ασφαλισμένο για την έναντι τρίτων αστική ευθύνη στη δεύτερη εναγομένη και ήδη εκκαλούσα ασφαλιστική εταιρεία, προκάλεσε από υπαιτιότητά του τον θανάσιμο τραυματισμό του επιβαίνοντος στο εν λόγω όχημα, Χ.Κ., πατέρα του ιδίου (εναγομένου οδηγού) και των εναγουσών, που έγινε κάτω από τις αναφερόμενες σ`αυτή (αγωγή) συνθήκες. Ζήτησαν δε να υποχρεωθούν οι εναγόμενοι, με προσωρινώς εκτελεστή απόφαση, να καταβάλουν έκαστος εις ολόκληρον, σε κάθε ενάγουσα το ποσό των 50.000 € και να αναγνωριστεί ότι τους οφείλουν επίσης εις ολόκληρον έκαστος, στην καθεμιά τους το ποσό των 350.000 € ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της ψυχικής οδύνης για το θάνατο του πατέρα τους, με το νόμιμο τόκο από την επίδοση της αγωγής. Επί της αγωγής αυτής εκδόθηκε η εκκαλουμένη απόφαση, η οποία έκρινε ότι αποκλειστικά υπαίτιος του επίδικου θανατηφόρου τροχαίου συμβάντος είναι ο εναγόμενος οδηγός, και απέρριψε τους ισχυρισμούς της εναγομένης περί συνυπαιτιότητας του ιδίου του θανόντος α) περί του ότι δεν έφερε ζώνη ασφαλείας, ως ουσία αβάσιμη και β) ότι ο θανών δεν υπέδειξε στον οδηγό του αυτοκινήτου να περιορίσει την ταχύτητα του οχήματος του, ως μη νόμιμη και επιδίκασε σε κάθε ενάγουσα 50.000 Ευρώ. Κατά της απόφασης αυτής παραπονείται η εναγομένη ασφαλιστική εταιρεία ως προς την κρίση αυτής σχετικά με την υπαιτιότητα και απόρριψη των ενστάσεών της, καθώς και το ύψος της επιδικασθείσης χρηματικής ικανοποίησης, ζητώντας την εξαφάνιση, άλλως τη μεταρρύθμισή της, προκειμένου να περιορισθούν τα επιδικασθέντα ποσά χρηματικής ικανοποίησης.
Από την επανεκτίμηση της ένορκης κατάθεσης του μάρτυρα ενώπιον του Πρωτοβάθμιου Δικαστηρίου, που περιέχεται στα ταυτάριθμα με την εκκαλουμένη πρακτικά δημόσιας συνεδρίασης του και όλων ανεξαιρέτως των με επίκληση προσκομιζομένων από τους διαδίκους εγγράφων, λαμβανομένων υπόψη αυτεπαγγέλτως και των διδαγμάτων της κοινής πείρας, αποδείχθηκαν τα ακόλουθα πραγματικά περιστατικά. Στις 17 Σεπτεμβρίου 2006 και ώρα 15.30 περίπου, ο πρώτος εναγόμενος Δ.Κ. οδηγούσε το υπ` αριθμό κυκλοφορίας… ΙΧΕ αυτοκίνητο της ιδιοκτησίας του, με συνεπιβάτη τον πατέρα του ιδίου και των εναγουσών, Χ.Κ., το οποίο ήταν ασφαλισμένο για τις έναντι τρίτων ζημίες στην δεύτερη εναγομένη και ήδη εκκαλούσα ασφαλιστική εταιρεία και εκινείτο στο … χιλιόμετρο της Εθνικής οδού Τρίπολης-Σπάρτης με κατεύθυνση προς Σπάρτη. Ομως ο εν λόγω οδηγός, δεν οδηγούσε, όπως όφειλε και μπορούσε ως μέσος συνετός οδηγός, το όχημα του με σύνεση και διαρκώς τεταμένη την προσοχή του, ενόψει μάλιστα των κρατουσών συνθηκών, δηλαδή της ολισθηρότητας του οδοστρώματος λόγω της ελαφρός βροχόπτωσης, αλλά αγνοώντας τις συνθήκες αυτές οδηγούσε με αυξημένη ταχύτητα περίπου 120 χιλ. την ώρα, η οποία δεν του επέτρεπε τον ασφαλή έλεγχο του οχήματός του, με αποτέλεσμα να ξεφύγει από την πορεία του, να εξέλθει από το οδόστρωμα και πλαγιολισθαίνοντας επί μήκους 28,5 μέτρων περίπου να προσκρούσει με σφοδρότητα στον παρακείμενο χωμάτινο βράχο και τελικώς να ανατραπεί. Η ως άνω περιγραφείσα πρόσκρουση είχε ως συνέπεια το θανάσιμο τραυματισμό του, κατά τα προλεχθέντα, συνεπιβάτη πατέρα του ιδίου και των εναγουσών, ηλικίας 72 ετών, ο οποίος (τραυματισμός του) δεν απετράπη παρότι αυτός φορούσε ζώνη ασφαλείας, όπως τούτο αποδεικνύεται από την από 17.9.2006 έκθεση αυτοψίας του Τ.Τ. Σπάρτης, κατά την οποία ο εναγόμενος οδηγός συνομολόγησε τούτο ενώπιον του συντάξαντος αυτήν αρμοδίου υπαλλήλου.
Με βάση τις ανωτέρω ουσιαστικές παραδοχές το επίδικο ατύχημα οφείλεται σε αποκλειστική υπαιτιότητα του παραπάνω εναγομένου οδηγού, και πρέπει να απορριφθούν, α) ως κατ` ουσίαν αβάσιμη η ένσταση της εναγομένης-εκκαλούσας ασφαλιστικής εταιρείας περί συνυπαιτιότητος του ιδίου του θανόντος στον θανατηφόρο τραυματισμό, λόγω του ότι δεν φορούσε ζώνη ασφαλείας που θα απέτρεπε αυτόν (θανάσιμο τραυματισμό) και β) περί ιδίας διακινδυνεύσεως – οικείο πταίσμα του θανόντος, ο οποίος δεν συνέστησε στον εν λόγω οδηγό να περιορίσει την υπερβολική για τις κρατούσες συνθήκες (ολισθηρότητα οδοστρώματος λόγω βροχόπτωσης και ύπαρξη στροφών) ταχύτητα, ως μη νόμιμο, καθόσον η συνετή και προσεκτική οδήγηση αποτελεί καθήκον και υποχρέωση του οδηγού αποκλειστικά και μόνο, ενώ οι τυχόν συμβουλές και υποδείξεις των συνεπιβατών προς αυτόν κατά την οδήγηση του οχήματος του δεν ασκούν ουσιώδη επιρροή.
Το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο, που με ταυτόσημες, συμπληρούμενες με τις ως άνω αιτιολογίες δέχτηκε τα ίδια, δεν έσφαλε, αλλ` ορθώς ερμήνευσε και εφάρμοσε το νόμο και εκτίμησε τις αποδείξεις, τα όσα δε για το αντίθετο προβάλλονται με τους σχετικούς οικείους λόγους της έφεσης είναι απορριπτέα ως ουσιαστικά αβάσιμα.
Περαιτέρω, από τα ίδια ως άνω αποδεικτικά στοιχεία αποδείχτηκε ότι εξαιτίας του αιφνίδιου και υπό τις προεκτεθείσες συνθήκες θανάτου, του ηλικίας 72 ετών Χ.Κ., πατέρα των εναγουσών, οι τελευταίες συνδεόμενες μαζί του με στενό βαθμό συγγένειας και αγάπης, υπέστησαν έντονη ψυχική οδύνη, θλίψη και στενοχώρια για την απάμβλυνση της οποίας και για ηθική παρηγοριά και ψυχική τους ανακούφιση δικαιούνται εύλογης χρηματικής ικανοποιήσεως (άρθρα 298, 299 και 932 ΑΚ), ως μέλη δηλαδή της οικογενείας του. Το Δικαστήριο λαμβάνοντας υπόψη του το βαθμό της υπαιτιότητος του υπαίτιου οδηγού, το βαθμό συγγένειας και τις άριστες σχέσεις των εναγουσών με τον θανόντα, την κοινωνική και οικονομική κατάσταση των διαδίκων φυσικών προσώπων, πλην της ασφαλιστικής της οποίας η ευθύνη είναι εγγυητική, κρίνει ότι για την ως άνω αιτία πρέπει να επιδικαστεί σε κάθε ενάγουσα το ποσό των 50.000€ ως χρηματική ικανοποίηση σε καθεμιά αντιστοίχως. Επομένως το Πρωτοβάθμιο Δικαστήριο που έκρινε κατά τον ίδιο τρόπο και επιδίκασε το ίδιο ως άνω χρηματικό ποσό για την ως άνω αιτία, δεν έσφαλε, αλλά ορθώς εκτίμησε τις αποδείξεις και τα προσδιοριστικά στοιχεία καθορισμού της επιδικασθείσας χρηματικής ικανοποιήσεως, και ο οικείος δεύτερος και τελευταίος λόγος της έφεσης είναι αβάσιμος και απορριπτέος και κατ` ακολουθίαν απορριπτέα η έφεση. Η εκκαλούσα, λόγω της ήττας της, πρέπει να καταδικαστεί στα δικαστικά έξοδα των εφεσίβλητων για τον παρόντα βαθμό δικαιοδοσίας (άρθρα 176 και 183 ΚΠολΔ).
E.Φ.