Η Δημοκρατία της Κύπρου έχει καθιερώσει εαυτόν ως σημείο αναφοράς σε πλαίσια διεθνούς εμπορίου και οικονομίας και τα επιτεύγματά της δεν περνούν απαρατήρητα
Σε έναν εξαιρετικά αλληλοεξαρτώμενο κόσμο η Κύπρος όχι μόνο προσπαθεί να παρακολουθήσει τις εξελίξεις, αλλά επίσης όταν και όποτε μπορεί προωθεί και εμπνέει εργαλεία και πολιτικές προκειμένου να διευκολύνει την διεθνή επιχειρηματικότητα και ανάπτυξη.
Σε αυτό το πλαίσιο η Κύπρος έχει επικεντρώσει την προσοχή της στο θέμα της αναγνώρισης δικαστικών αποφάσεων τόσο ως αποδέκτης όσο και ως δημιουργός τέτοιων, και αυτό συνιστά έργο αλλά και αποτέλεσμα σειράς διεθνών συμφωνιών οι οποίες προωθούν αλλά και περαιτέρω σμιλεύουν την διεθνώς και εξωστρεφώς προσανατολισμένη ταυτότητα της Κυπριακής οικονομίας.
Έχοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω, κατ’ αρχάς, η Κύπρος έχει υπογράψει αλλά και τηρεί απαρέγκλιτα τα προβλεπόμενα εντός των διμερών συμφωνιών των οποίων αποτελεί μέλος και τις οποίες έχει υπογράψει εδώ και πολλά χρόνια με κρατικές οντότητες κάποιες εκ των οποίων στην πορεία των χρόνων έχουν αντικατασταθεί από διάδοχα μορφώματα, και συγκεκριμένα με:
-
- Την Τσεχοσλοβακία, νόμος 68/82
- Την Ουγγαρία, νόμος 7/83
- Την Βουλγαρία, νόμος 18/84
- Την Ελλάδα, νόμος 55/84
- Την Συρία, νόμος 160/86
- Την ΕΣΣΔ, νόμος 172/86
- Την Γιουγκοσλαβία, νόμος 179/86
- Την Αίγυπτο, νόμος 32(ΙΙΙ)/92
- Την Κίνα, νόμος 19(ΙΙΙ)/95
- Την Πολωνία, νόμος 10(ΙΙΙ)/97
Συνεπώς, αυτές οι συμφωνίες συνιστούν ένα πλαίσιο διευκολύνοντας το έργο αλλά και την συνεργασία των δικαστικών αρχών μεταξύ της Κύπρου και των ως άνω αναφερθεισών χωρών ή των διαδόχων τους όπως συμβαίνει με αρκετές από αυτές όπως είναι η πρώην Τσεχοσλοβακία, η πρώην ΕΣΣΔ ακόμη και η πρώην ενοποιημένη κρατική οντότητα της Γιουγκοσλαβίας
Στην πορεία των χρόνων η Κύπρος έχει καταστεί μέλος επιπλέον συμφωνιών αναφορικά τόσο με την αναγνώριση όσο και την εκτέλεση αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων για ζητήματα αστικού και εμπορικού δικαίου, μία εκ των οποίων είναι η Διεθνής Σύμβαση της Χάγης του 1971, η οποία πάντως έχει συνυπογραφεί μόνο από τις ακόλουθες χώρες πέραν της Κύπρου, ήτοι την Αλβανία, το Κουβέιτ, την Πορτογαλία και την Ολλανδία
Άλλη διεθνής σύμβασης παρομοίου περιεχομένου και πρόθεσης, πλην όμως αρκετά εκτεταμένου διαμετρήματος καθώς έχει υπογραφεί από περισσότερες από εξήντα χώρες-μέλη, είναι και η Σύμβαση Διαιτησίας της Νέας Υόρκης σχετικά με την Αναγνώριση και την Εκτέλεση Διαιτητικών Αποφάσεων, που υπεγράφη την 10 Ιουνίου 1958, της οποίας η ουσία και ο σκοπός θα μπορούσαν να συνοψιστούν στις ακόλουθες λίγες λέξεις που η ίδια η ιστοσελίδα της Σύμβασης καθ’ αυτής αναφέρει: «η Σύμβαση της Νέας Υόρκης έχει εφαρμογή σε θέματα αναγνώρισης και εκτέλεσης αλλοδαπών διαιτητικών αποφάσεων και στην παραπομπή από ένα δικαστήριο προς το σκοπό επίλυσης από επιτροπή διαιτησίας».
Με βάση τα ανωτέρω, είναι ασφαλώς φυσιολογικό να συνάγει κανείς ότι η Κύπρος καταβάλλει ακούραστες και αδιάκοπες προσπάθειες προκειμένου να διευκολύνει την αναγνώριση και εκτέλεση αλλοδαπών δικαστικών αποφάσεων εισάγοντας μέχρι πολύ πρόσφατα και συγκεκριμένα το 2000, τον νόμο 121(Ι)/2000 ο οποίος – μεταξύ άλλων – προβλέπει τον ορισμό του Υπουργού Δικαιοσύνης και Δημόσιας Τάξης ως του αρμοδίου αναφορικά με τις αλλοδαπές αποφάσεις οι οποίες θα πρέπει να αναγνωριστούν εντός της επικράτειας της Δημοκρατίας της Κύπρου όπως προβλέπεται εξάλλου από το ήδη προαναφερθέν σχετικό νομικό πλαίσιο.
Τέλος, ο Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου, 2012 αποτελεί το τελευταίο κομμάτι του διεθνούς νομικού παζλ του οποίου η Κύπρος συνιστά μέλος, κανονισμός με τον οποίο ρυθμίζονται όλα τα ζητήματα αναφορικά με τη διεθνή δικαιοδοσία, με την αναγνώριση και με την εκτέλεση αλλοδαπών αποφάσεων για θέματα αστικού και εμπορικού δικαίου.
